In zijn arrest van 27 oktober 2017 heeft de Hoge Raad het volgende bepaald (ECLI:NL:HR:2017:2789, r.o. 3.4.4): “Uitgangspunt is dat schade die bij rechtmatig strafvorderlijk optreden is veroorzaakt aan zaken van een ander dan de verdachte, niet tot het normale maatschappelijke risico of het normale bedrijfsrisico van die ander hoort, zodat de overheid in beginsel gehouden is die schade te vergoeden.” Kortom, indien de verhuurder er niets aan kon doen en geen weet had van eventuele strafrechtelijke activiteiten in het gehuurde, kan hij zich wenden tot de Staat voor vergoeding van zijn schade. Omdat in dit geval blijkt dat de verdenking (achteraf) ongegrond bleek, kan de huurder geen tekortschieten worden verweten. Zou de huurder wel strafbare activiteiten hebben ontplooid, dan had de verhuurder zich ook tot hem kunnen wenden (maar de Staat biedt hoe dan ook meer verhaal).

Voorop staat, ook voor woningcorporaties, contractsvrijheid. Wel hebben woningcorporaties een bijzondere verantwoordelijkheid voor het huisvesten van mensen met beperkte financiële middelen (art. 46 Woningwet). Onder omstandigheden kan het weigeren van een huurovereenkomst of zelf het blokkeren van een woningzoekende onrechtmatig zijn, wat eerder het geval is bij een woningcorporatie dan een reguliere verhuurder. Indien er echter nog een oude huurschuld openstaat en bij een andere verhuurder ook sprake was van ontbinding door het niet-nakomen van de betalingsplicht, is het niet onrechtmatig als die corporatie de woningzoekende weert (zie Hof Arnhem-Leeuwarden 4 december 2018, ECLI:NL:GHARL:2018:10510).

De wet bepaalt dat degene die zijn hoofdverblijf heeft in het gehuurde de huur voortzet in elk geval voor zolang als de procedure bij de rechter loopt en wel totdat de rechter ‘onherroepelijk’ heeft beslist (art. 7:269 lid 2, slotzin, BW). Onherroepelijk betekent dat een eventueel beroep moet worden afgewacht. In dit geval heeft Pjotr hoger beroep ingesteld, dus het vonnis kan niet uitgevoerd worden. Dat zou slechts anders kunnen zijn, indien het vonnis ‘uitvoerbaar bij voorraad’ is verklaard, maar daarvan is slechts in bijzondere situaties sprake, nu de wet als gezegd uitgaat van onherroepelijkheid als vereiste.